JO10-1 | Aluminium

Een zaterdagochtend langs de sportvelden. Leuker kan bijna niet. Jammer is alleen wel dat je daarmee niet altijd alles mee kan maken. Terugkomend vanuit een blaashal in Bilthoven, toch maar even doorgegaan naar Montfoort om een 2^e helft mee te pakken. Het zou toch niet zo zijn dat onze jongen 3 competitiewedstrijden op rij zonder overwinning zouden zijn, het tij zal toch wel een keer keren …
Aankomend op Montfoort hoorde ik de oeh’s en ahh’s en zag ik onze jongens in de aanval. Dat biedt perspectief zou je denken. Maar even geen koffie en direct door naar het veld.
Dichterbij komend zag ik een bewuste lob, bedoeld als breedtepass, over onze keeper gaan en na een stuit werd de bal door een meelopende speler fraai achter onze doellijn gekopt … Het, thuis, publiek stond, zeer terecht, op ‘de banken’!  Oei, da’s geen lekkere binnenkomer.

Kort hierop volgde het rustsignaal, mooi tijd om met de meegereisde supporters de status door te nemen. Daar werd de kop van dit verslag direct uitgesproken. 5-2 achter waarbij wij blijkbaar de meeste kansen hadden gecreëerd. Kijken naar de koppies van de jongens ‘was het weer zo’n wedstrijd’, niet allemaal keken ze even strijdlustig. Onze coach probeerde de jongens te vermannen, door aan te geven dat ze gewoon beter zijn en dat bij goed uitvoeren van de trainingsoefeningen de goals vanzelf, een keer, zouden komen.
Toen de jongens het veld weer in gingen vroeg ik de coach of hij nog iets voor het verslag had … “kopieer die van afgelopen week maar was de suggestie.

Oei oei, toch niet wéér zo’n wedstrijd, wij duidelijk beter, maar zonder beloning. Nou maar eens kijken of de rust in het supportersgilde bewaard kon blijven. Hierop volgende een kwart waar we zeker de mogelijkheden hadden om dichterbij te komen, maar af en toe was het ook billenknijpen als een zeer behendige speler van Montfoort het op z’n heupen kreeg. Maar geen beloningen aan weerszijde, ook het aluminium werd gespaard. De spanning echter, zat er goed in en tegen tegenstander moest toch echt wel meer te halen zijn.
Gelukkig is daar altijd nog het 4^e kwart, een kwart waar wij doorgaans toch nog wel iets klaar kunnen maken. Maar goed, dan moest er wel een heel sterk kwart komen, waarbij  kansen eens geen kansen bleven, maar gewoon doelpunten. En ja hoor, het duurde even. Druk zetten loont en verdedigen begint bij de spitsen! Zo werd de bal op links ontfutseld en strak voor gegeven, waarna de bal slechts binnengelopen hoefde te worden. GOAL! Een belangrijke, want het geloof begon langzaam bij onze jongens terug te komen. Zeker toen kort daarop de bal goed rondging binnen de ploeg en het tikie-taka, wat de jongens zo af en toe kunnen laten zien, goed uitpakte. Op rechts werd de bal beken één linie teruggelegd en van enige afstand werd de bal vakkundig achter de doelman geschoten. Het “come on boy’s” klonk weer uit de keeltjes, het geloof was helemaal terug. Er was alleen nog wel een 5-4 achterstand en niet zo heel veel tijd. ‘Tot overmaat van ramp kreeg een van onze jongens ook nog eens de bal hard in het gezicht waardoor het nog even in een andere opstelling gespeeld moest worden, dit net nu het zo lekker ging.
Hop hop, nog even jongens! En doorzetten loont, want de gelijkmaker viel en ditmaal was een 1-2 met de lat nodig, eigenlijk de 1^e keer dat ik dit met eigen ogen zag in de wedstrijd. Het mooist moest nog komen. Vlak voor tijd viel de beslissing met een aanval die veel weg had van de aanval die afgelopen zondag via Twitter met de jongens gedeeld werd, deze als voorbeeld (NEC-jong Ajax) hoe het zou moeten en waarop getraind zou worden. Leek moet ik eerlijkheidshalve bekennen, iets minder schijven en eindigend met een kopbal van de kleinste van het veld. Zoals een kleine jonge uit Utrecht betaamd werd dit gevierd met de ‘celebration’ van die andere kleine Utrechter die ooit tegen alle verwachtingen in met het hoofd wist te scoren.

Tijdens de koffie ook blije gezichten in het supportersgilde, ze kunnen het dus toch. En winnen is toch veel leuker dan alleen goed voetbal!