MO15-1: Er is altijd nog de 2e helft!

Candia

‘Er is altijd nog de 2^e helft’. Dat is zonder twijfel het motto van deze wedstrijd. Ware woorden uitgesproken door Karin na de 1^e helft. Wellicht waren het deze woorden die de meiden hebben geïnspireerd vechtlust en teamspirit te tonen. En dat op een veld wat nauwelijks beter was dan de hondenweide bij ons in het dorp. Een veld waar niet echt op gevoetbald kon worden, alleen maar gestreden. En dus op het 1^e oog niet echt de ideale omstandigheden voor onze aan kunstgras gewende meiden. Zeker niet als je bijna 2 maanden geleden voor het laatst een wedstrijd hebt gespeeld.

Toch begonnen we goed, binnen 5 minuten stond het 0-1. Doelpunt: Sarah. Na goed voorbereidend werk van Nina en Isa speelde Sarah zichzelf uitstekend vrij en prikte de 0-1 binnen in een klein gaatje tussen keeper en paal. Van waar wij stonden leek de bal zelfs naast te gaan.

Daarna begon de druk van Candia langzaam maar zeker toe te nemen. De eerste waarschuwing was snel daar. Een van de spitsen klopte de laatste vrouw Kim op snelheid maar met wat kunst en vliegwerk wisten Kim en linksachter Luca verder gevaar te beteugelen. Dat was voor ons het sein om te gaan sleutelen aan de basisopstelling. Dat sleutelen duurde zo’n beetje de hele wedstrijd. Sommige meiden hebben op wel 4 posities gespeeld. Met Aurora centraal achterin (en die wilden we zo graag weer rechtshalf zetten) en Ans als reguliere wissel voor Karin op 6 ging het beter. Al bleef de druk van Candia daar en werden wij geen moment gevaarlijk. Eerlijk gezegd hebben wij 1 kans gehad in de 1^e helft en dat werd een doelpunt. Daarna kende Candia het gevaar van Sarah en deed hun verdediging er alles aan om Sarah te stoppen.

Ondanks de druk waren er niet veel uitgespeelde kansen voor Candia. Uiteindelijk scoorde Candia nog wel 2x uit typische MO15-1 verdedigende situaties (een aaneenschakeling van, ja wat eigenlijk, laten we het maar slordigheden noemen). Het daarna doordouwen van hun spitsen leverde de 1-1 en de 2-1 op. Meteen was het rust. Nog in de dug-out deed Karin haar uitspraak. Daarnaast hebben wij er in de kleedkamer op gehamerd om fysieker te zijn in deze wedstrijd.

Met de positiewissel van Anna en Sarah hoopten we op iets meer ‘beuk’ power voorin. En ondertussen bleven we dus sleutelen aan de posities. Langzaam maar zeker vochten de meiden zich (als team) terug in de wedstrijd. En de laatste 15-20 minuten waren de zaken echt omgedraaid. Candia was geen moment meer gevaarlijk. De wedstrijd kantelde omdat Candia niet meer kon doordekken naar ons middenveld. Waarom, weet ik niet goed. Ik had het idee dat wij conditioneel beter waren en dat Candia het de laatste 15-20 minuten niet meer kon belopen (zo zie je maar al die conditie oefeningen komen nog eens van pas). Maar misschien was het ook wel Yuna die het de verdediging erg lastig maakte, of de snelheid van Anna en Nina die hun verdediging achterin hield. Of gewoon de wil en de vechtlust van de Sporting meiden. In elk geval kwam er ruimte voor onze verdediging om verder naar voren te verdedigen en daardoor ontstond er veel meer druk. Hierdoor hadden wij minimaal 5-6 echte kansen waaruit nog 3x gescoord werd. De 2-2 was van Anna, de 2-3 kwam van de voet van Nina. De hele bank gilde dat ze moest schieten, en dat deed ze rand 16. De 2-4 was wederom van Anna. Zij won een duel waarbij haar tegenstander geblesseerd bleef liggen. Maar de vlag bleef omlaag en de scheidsrechter floot niet. Ze kon doorlopen en pegelde van redelijke afstand de bal over de keeper heen in de goal. De andere kansen waren voor Yuna die 1:1 voor de keeper (naar eigen zeggen) de bal verkeerd raakte. Voor Anna, die een paar cm been te kort kwam nadat de keeper de bal losliet en voor Nina die een afstandsschot net naast de kruising zag vliegen.

Zo zie je maar er is altijd nog die 2^e helft. Zeker als de koppies niet gaan hangen en het team voor elkaar en de winst blijft knokken. Ik zie deze zwaar bevochten overwinning als een echte teamprestatie. De meiden waren (terecht) ook ongelofelijk blij en uitgelaten na het fluitsignaal.