Sporting ’70 B4 – Vriendenschaar B5

Hoewel Sam er niet bij was, hadden we nog steeds 4 wissels, die stonden te popelen om erin te mogen.  Dus kon Tim een leuk trucje uithalen: in één vier nieuwe spelers erin, en 4 eruit. De Vriendenscharen (-schaarders?) waren even in verwarring: wie is nou mijn man?

We begonnen de wedstrijd met Kosja in het doel. Kosja had genoeg te doen in de eerste helft; hij kwam best ver uit zijn doel, dat zag er soms gevaarlijk uit, maar het was wel effectief. Geen enkele bal belandde in het doel. Na ongeveer 25 minuten kon Sem scoren (1-0). Jens ramde de bal ook nog in het doel, maar volgens de grens van Vriendenschaar was het buiten spel. De scheids oordeelde dat het geen doelpunt was.

In de tweede helft ging Mick keepen. Op een gegeven moment was er een enorme puinhoop voor zijn doel; Mick en enkele andere spelers (van zowel Sporting als Vriendenschaar) lagen op de grond. Het leek wel zitvoetbal!

Het tegendoelpunt van Vriendschaar kon niet lang meer uitblijven, en jawel hoor: 1-1. De grensrechter van Vriendenschaar die nu aan ‘onze’ kant (waar de Sporting-ouders stonden) had ons eerder horen zeggen dat ‘voetbal een rare sport is, waarbij niet altijd de betere ploeg wint’; die grensrechter kon het nu, na het scoren van zijn team, niet laten om zijn tong tegen ons uit te steken (lekker, puh!) waarop de ouders die dat zagen in lachen uitbarstten. Tim bromde een beetje geïrriteerd: “ik weet niet wat er te lachen valt, het was een tegendoelpunt, hoor!”

Tja, dat lachen verging ons snel genoeg, toen er even later een opstootje ontstond op veld. Wat er precies gebeurde zag ik niet, maar ik zag wel dat Daan een rode kaart kreeg en eraf werd gestuurd. Het leek of een speler van Vriendenschaar ook een rode kaart kreeg, maar hij bleek achteraf ‘alleen maar’ een tijdstraf te hebben gekregen, en een gele kaart. Toen die tijd(-straf) voorbij was, werd er geroepen dat “Daan er weer in mocht”. Verwarring alom: de bewuste jongen van Vriendenschaar bleek ook Daan te heten!

Gedurende die tijdstraf werd er dus even 10 tegen 10 gespeeld, en later 10 (van Sporting) tegen 11 (van Vriendenschaar). Een doelpoging van Vriendenschaar werd onderschept door Mick. Jens had meer succes dan Vriendenschaar (en dan hijzelf in de eerste helft), want hij maakte er 2-1 van.

En wat is de moraal van het verhaal? Was dit een lekkere wedstrijd, of niet? Gewonnen, met één man minder, maar wel weer een geschorste speler binnen het team. En hoe is het afgelopen met André’s vlaaien (zou trakteren, want hij was jarig)?