Wie had dat ooit gedacht, anderhalf jaar geleden, toen Bertien Berkers en Christie Mullié elkaar toevallig tegenkwamen bij de Albert Heijn. De dames kenden elkaar van vroeger, van de Koekoekschool, waar ze een kind in dezelfde klas hadden. Christie wilde wel weer wat gaan sporten, Bertien had even daarvoor meegedaan met de ouders tegen kinderen wedstrijd ter afsluiting van het voetbalseizoen van het team van haar dochter, beiden hebben kinderen die bij Sporting spelen. Contacten bij Sporting werden aangesproken, er werd wat rondgebeld, en voilà, Sporting had opeens een nieuwe tak van voetbal binnen de gelederen, het vrouwen 7 tegen 7.
Een groepje enthousiaste vrouwen, veelal tussen de 40 en 50, en de meesten met kinderen die ook bij Sporting spelen. Wel sportief, maar voor het grootste deel nooit eerder gevoetbald. Lekker pretentieloos trainen op de woensdagavond, en vooral, gezellig.
Na enige tijd kwam er zelfs een heuse trainer, Willem Bouwmans, om de dames in te wijden in de beginselen van de voetbalsport. En ze gingen met sprongen vooruit!
Na wat oefenwedstrijdjes en een paar toernooitjes had men de smaak te pakken. Ondanks wat aarzeling (“worden we niet weggespeeld?”) en mede overgehaald door vaste sparringpartner PVC, die ook zou meedoen, besloot men zelfs zich dit voorjaar in te schrijven voor de KNVB 7 tegen 7 competitie voor 35+ vrouwen. Een competitie met een poule van vijf teams, waarin je als team per ronde op een vrijdagavond wedstrijdjes van 20 minuten tegen alle teams uit je poule speelt. En dat dan vijf keer, waarbij telkens een ander team de organisatie op zich neemt.
Vrijdag 6 april was het dan zover, Sporting organiseerde de derde competitieronde. De voorgaande twee rondes was het Sporting team doorgekomen met vier nederlagen en vier gelijke spelen. En met het gevoel dat men de andere teams, veelal met jongere en meer ervaren voetbalsters, toch aardig partij kon geven.
Onder de enthousiaste coaching van Ahnne, die helaas te geblesseerd was om zelf te spelen, werd de eerste partij tegen PVC een gelijkwaardige 0-0 remise. Vervolgens Delta Sports, de gedoodverfde kampioen van de poule, met een paar “echte” voetbalsters aan boord, en een duidelijk jonger team. Maar waar Delta Sports de vorige twee rondes zonder probleem over Sporting heenwalste kwam het deze keer toch niet verder dan een benauwde 1-0 overwinning. De laatste twee wedstrijden, tegen Kampong en Faja Lobi, vertoonden hetzelfde spelbeeld: Sporting kwam veel op de helft van de tegenstander, creëerde ook kansen, maar verloor twee keer door een ongelukkige goal tegen in de allerlaatste seconden.
Cijfermatig dus een teleurstellende avond, maar gevoelsmatig niet. Zoals een van de speelsters zei: “ik had nooit gedacht dat ik op mijn 48e nog ergens zo veel beter in zou kunnen worden”. En een ander: “Mooi dat wij op onze leeftijd het die jonge meiden nog zo lastig kunnen maken“.
De wedstrijden verliepen in een bijzonder sportieve sfeer. De scheidsrechters hoefden niet veel meer te doen dan de stand en de tijd in de gaten te houden. Helaas pakte hun nauwkeurigheid bij dat laatste voor Sporting twee keer niet goed uit…
De derde helft is een essentieel onderdeel van deze competitie, en ook dit keer werd het weer bijzonder gezellig. Het Sporting team weerde zich ook op dit punt kranig.
Al met al was het een bijzonder geslaagde happening. Dank gaat uit naar iedereen die dit heeft mogelijk gemaakt. En een speciaal woord van dank aan onze scheidsrechters Hans van den Wijngaard, Rob van den Brink en Simon van der Weij.
Op naar de volgende ronde!
